شعر از جامی

( شعری از جامی )

گردون که به عشوه جان ستانی ست
زه کرده به قصد ما کمانیست

زان پیش کزین کمان کین توز
بر سینه خوریم تیر دلدوز

آن به که به گوشه ای نشینیم
زین مزرعه خوشه ای بچینیم

نور ازل و ابد طلب کن
آن را چو بیافتی طرب کن

آن نور نهفته در گل توست
تابنده ز مشرق دل توست

خوش آنکه شوی ز پای تا فرق
چون ذره در آفتاب خود غرق

هر چند نشان ز خویش جویی
کم یابی اگر چه بیش جویی


دلگرم شوی به آفتابی
خود را همه آفتاب یابی

بی برگی تو همه شود برگ
ایمن گردی ز آفت مرگ

جایی دل تو مقام گیرد
کانجا جز مرگ کس نمیرد

جامی ! به کسی مگیر پیوند
کآخر دل از آن ببایدت کند

بیگانه شو از برون سرایی
با جوهر خود کن آشنایی

زآیینه خویش زنگ بزدای
راهی به حریم وصل بگشای


28.08.1388