هر کجا درخت هست و شکوفه و میوه، آسمان و زمین و آب و هوا هم هست......درخت جسمش را از آب و زمین می‌گیرد و جانش را از آسمان و هوا و این یعنی بروز و پیدایش  ِ کمال.....و چه خوشبخت‌اند نهال‌هایی که این موهبت‌ها را می‌شناسند و به فراخور نیاز از آنها بهره می‌گیرند.....

جهان ِ هستی پرحوصله است و صبور و ناامیدی نمی‌شناسد.....پله‌پله راه خود را با آزمون و خطا اصلاح کرده و پیش آمده....هر جهشی که همسو و متناسب با ساختار کلی و هماهنگ ِ جهان بوده، راه خود را باز کرده و به نتایج و مراتب کامل‌تر منجر گردیده و بیشتر از دانش ِ مکنون در صدف ِ حقیقت برخوردار شده و هر پدیده‌ای که از قوا و امکانات در دسترس، در جهتی خلاف ِ حرکت برحق و رو به تعالی آفرینش، سوء استفاده کرده، به تدریج ضعیف و ضعیف‌تر شده تا از صحنه‌ی این نمایش با شکوه و گسترده، محو گردیده.....و جهان ِ هستی در این میان هیچ نورچشمی و عزیزکرده‌ای ندارد و آب را به تساوی به آسیاب همه می‌ریزد....

برای بقا و ماندن در این نمایشگاه عظیم، فرصت ِ چندانی باقی نیست!.....