ما در این هستیِ بی انتها، یگانه و زیبا.....کلبه‌ی کوچکِ
خود را می‌سازیم و به درون آن پناه می‌بریم و در رویاهای خود آرزو داریم روزی این
کلبه را به کاخی بزرگ و با شکوه ارتقاء دهیم....غافل از آنکه همه‌ی این وسعتِ
لایتناهی به ما تعلق دارد ولی ما با تصورِ فردیت و انزوا، نادانسته خود را کوچک و محدود
و محروم می‌کنیم!!
24 اردیبهشت 96
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر