آنچه هستیم را بپذیریم و این مهمترین تصمیم..... نه، مهمترین عمل است(میوه‌ها هر کدام در زمان مناسب ِ خود می‌رسند)......و بدانیم که ساختار وجودی انسان به لحاظ فیزیکی و نیازهای مرتبط با آن، به صورتی است که محل برخورد و تضارب حالات ضد و نقیض و روحیات متلاطم و متناقض است.....و چنین واقعیتی را ببینیم و قبول کنیم و با احساس ملامت و پشیمانی و انتظارات ِ غیر واقعی داشتن، خود را خسته و وازده نکنیم.....می‌گویید پس مجاز هستیم هر کاری بکنیم و هیچ از بابت نتیجه برخوردها و اعمال خود غصه‌ای به دل راه ندهیم و زیر تیغ وجدان نرویم؟!!...نگران نباشید اگر بدانید که به صورتی شرطی شده و عکس‌العملی برخورد نمی‌کنید و در موقع عمل و زندگی، به صادرات ِ وجودی خود بینا و آگاه هستید و همچنان که به اعمال خود ناظرید به قصد و نیت خود نیز توجه دارید، هیچوقت رفتار شما از خطوط قرمز ِ هستی خارج نخواهد شد و البته این نه اینکه هیچوقت عصبانی نخواهید شد و همیشه خندان خواهید بود..... یاد بگیریم که به کلمات و  کاربرد ِ اغلب ناقص و کاذب آنها نچسبیم....عطر گل را نمی‌شود با تعریف کردن انتقال داد.....

اینگونه ضمن ِ صرفه‌جویی در مصرف انرژی، از بر پا شدن گرد و غبارهای روحی روانی پرهیز کرده و به داشته‌ها و توانایی‌های خود آگاه می‌شویم و در درونی روشن و شفاف امکان ِ بینش صحیح و درست را در دسترس خواهیم داشت.....و در ادامه به صورت تصاعدی امکانات بیشتری در دسترس ما قرار می‌گیرد و به قسمت‌های تازه‌تر و بلندتری از وجود خود دست پیدا می‌کنیم و کم‌کم با اشراف بیشتر،..... به جهان اطراف خود نگاه کرده و به حقیقت فرصت می‌دهیم ما را درک کند....یا زنده کند و شیرین شویم....

18 تیر ماه 95